Co tu się dzieje?!

Nie jest normalnie, źle czy dobrze. Ani dziwnie, spokojnie ani burzliwie. Chyba coś wymyka mi się spod kontroli. Jeszcze niedokładnie wiem co, ale już mi się to nie podoba.

Zapomnij, choć nie masz o czym.

Nie angażuj się, choć właściwie nie było w co.

Nie rób sobie nadziei, nikt niczego nie obieca.

Pamiętaj o tym kim jesteś, i o tym kim być nie możesz i nie będziesz.

Uodpornij się na ból, chociaż nigdy go nie czułaś.

Nie zapamiętuj szczegółów, zemszczą się.

Nie przedkładaj niczego ponad  swoją rzeczywistość, bo w końcu nawet ona rzeczywista nie będzie.

Ignoruj, by w końcu stać się ignorowaną.

Poddaj się, zamiast walczyć na śmierć.

Skupiaj się na przepływie swojej krwi, zamiast się nią dzielić.

Nie marnuj, albo właśnie zmarnuj żeby nie zmarnować.

Nie przejmuj się, nie wtedy kiedy ktoś nie przejmuje się tobą.

Myśl o sobie.

Myśl pozytywnie.

W ogóle myśl.

Staraj się nie wybuchnąć śmiechem

Schronienie z kryształu

Siedzę w kryształowej  klatce.

I wszystko byłoby dobrze gdyby nie to, że wcale dobrze nie jest.

Drzwi są szeroko otwarte.

Mogę wyjść w każdej chwili ,ale nie chcę.

Bo na zewnątrz jest tak…sztucznie.

Sztuczne reakcje, sztuczna troska, nawet sztuczna prawda.

Sztuczne relacje.

Jakby moja kryształowa klatka czekała na kogoś opakowana w sztuczne, plastikowe pudełko.

A chciałabym żeby ktoś zawiesił ją na jakimś drzewie, na polanie, na świeżym powietrzu.

Żeby cokolwiek było naturalne.

Żeby gest, który ktoś wykonuję nie wzbudzał moich podejrzeń, nie musiał być poddawany testom autentyczności.

Bo w klatce jest trochę ciasno.

Ale wolę siedzieć tutaj z moją muzyką, moimi myślami, z garstką ludzi, za którymi tęsknię, niż siedzieć w nawet największym plastikowym pałacu z tą całą sztucznością. Z ludźmi, których znam od wielu, sztucznych lat, którzy gdyby mogli sprzedaliby mnie za kilka sztucznych, nieprawdziwych banknotów, ze sztuczną troską, ze sztuczną opieką, ze sztucznym światłem.

Klatka to moje schronienie.

Kryształ to filtr sztuczności.

A sztuczny świat niech sobie będzie.

Niech tańczy w sztucznych butach, niech śpiewa sztuczne piosenki i niech się sztucznie uśmiecha. Niech jedzą sztuczne obiady w swoich plastikowych posesjach, niech ronią sztuczne łzy.

Nikt im nie broni.

A ja siedzę sobie w mojej klatce. I wyjść nie zamierzam.